“Wat is ze mooi he Lau? De ‘Lady Fortuna’. Deze tweemast kits getuigde kotter is al jaren in de familie. Ze is gebouwd in Noorwegen in 1939 en heeft eerst dienst gedaan als vrachtschip tussen de fjorden. Totdat mijn opa dit juweeltje kocht en gereed maakte voor chartervaart in het Middellandse zee-gebied. Onlangs is ze helemaal gereviseerd.” Laura kijkt haar vriendin verwonderd aan. “Goh, ik wist niet dat jij zoveel van schepen afwist”. Emine lacht terwijl ze strak voor zich uit blijft kijken. Ze is zichtbaar onder de indruk van het vaartuig. “Boot Lau, de Lady Fortuna is een kajuitzeilboot”. “Ook goed, zolang ze maar op het water blijft en niet kapseist, dan vind ik alles best” lacht Laura flauwtjes. Ze wordt overstemd door de luide stem van een wat oudere man op het dek die de dames enthousiast begroet. “Harley!” roept Emine vanaf de kade. “Wat fijn je weer te zien!” De charmante heer helpt de dames aan boord en een warme omhelzing volgt. “Mag ik je voorstellen aan Laura, mijn vriendin. Laura, dit is Harley, mijn oom. Hij hoort bij de boot” gniffelt Emine. “Zo is het meissie, huur je Lady Fortuna, dan krijg je mij erbij” antwoordt hij en hij knipoogt naar Laura. Wat is hij leuk, met z’n lichtgrijzende krullen en zijn mooie lach. Ze betrapt zichzelf erop dat ze zich ongemakkelijk en verlegen voelt. Dat kan toch niet? Hoeveel ouder is hij wel niet? Hoofdschuddend verwerpt ze de gedachte en ze brengt haar koffer aan boord van de boot.

De eerste twee dagen op zee vallen Laura zwaar. Ze heeft last van heimwee, is zeeziek en ze vraagt zich af of ze dit wel een week kan volhouden. Maar gaandeweg begint ze het steeds meer naar haar zin te krijgen en op dag drie voelt ze zich zelfs gelukkig. Een gevoel wat ze tot haar eigen verbazing al lang niet meer heeft ervaren. Zou het komen door het vakantiegevoel, door de zee of door Harley? Nee, niet door hem, besluit ze, dat kan niet. De stem van Emine laat haar opschrikken uit haar gedachten. “A penny for your thoughts!” “Ach, het gebruikelijke. Ik heb nog een hoop te doen voor m’n studie”. “Wie houd je nou voor de gek? Jezelf? Mij niet hoor, ik zie wel hoe je naar hem kijkt”. Laura voelt dat ze bloost. “Waar heb je het over?” “Ach Lau, hoelang kennen we elkaar nou? Wees nou maar eerlijk, je valt voor hem”. “Je bedoelt Harley? Nee joh, hij is aardig, maar helemaal niet mijn type. Wat moet een jonge advocate in de dop nou met een oude zeeman? Ze zien me al aankomen thuis!” “Het klinkt alsof je vooral jezelf wil overtuigen”, zegt Emine. “Je kunt het slechter treffen dan Harley hoor. En volgens mij vindt hij jou ook leuk”. Ze geeft haar vriendin een aai over haar bol. “Ik ga naar bed, blijf jij nog even zitten hier of kom je ook?” Laura tuurt naar de sterrenhemel. De maan weerspiegelt in het water. De nacht heeft iets magisch aan boord van een zeilboot. “Ik kom zo”, zegt ze. “Welterusten”.

Die nacht blijft Laura onrustig. Het gesprek met haar vriendin houdt haar wakker en ze krijgt de gedachte aan Harley niet uit haar hoofd. Ze ligt te woelen en te draaien in haar bed totdat ze opeens wordt opgeschrikt door de bliksem. Een noodweer barst los. Nee he, niet nu, niet op zee. Laura voelt hoe de boot begint te schommelen. Ze maakt haar vriendin wakker. “Getsie Em, dit vind ik eng”. Dan klinkt er een harde klap. De bliksem slaat in op de mast en er klinkt een luid gekraak op de kajuit. Ook Emine is zichtbaar geschrokken. “Meiden, is alles goed met jullie?” roept Harley vanaf het dek. “Maak je geen zorgen, ik heb het onder controle!” Meteen daarna klinkt er weer een harde knal. “Harley?” roept Emine in paniek. Het blijft stil…

Laura kijkt bedrukt om zich heen. De apparatuur waaraan Harley ligt aangesloten laten zelfs de stoerste zeeman er kwetsbaar uitzien. Wat is zo’n ziekenhuis toch een nare plek. “Ik ga even koffie halen Lau, lust jij ook wat?” klinkt de stem van Emine. Laura schudt haar hoofd. Als Emine de kamer verlaat gaat ze naast Harley zitten. Ze streelt door zijn haar. “Hé slaapkoppie, word eens wakker” fluistert ze zacht. “Weet je wel dat je al twee dagen slaapt?” Ze voelt een steek in haar maag bij de gedachte. “Je moet wel wakker worden hoor, want ik denk dat ik van je hou” fluistert ze. Ze pakt zijn hand en kijkt naar de hartmonitor. Is het verbeelding of versnelt de hartslag echt? Geconcentreerd kijkt Laura naar het scherm. Dan hoort ze zachtjes “ik ook van jou”. Twee bruine ogen kijken haar aan en daar is weer die leuke lach. Haar hart maakt een sprongetje.

In de dagen die volgen zijn Harley en Laura onafscheidelijk. Laura neemt zich voor te genieten van het moment, de vakantieweek is immers bijna voorbij en dan ziet ze wel verder. Voor het eerst in haar leven volgt ze haar gevoel zonder met de toekomst bezig te zijn. Maar als ze weer thuis is kan ze haar oude zeeman niet uit haar hoofd krijgen. Ze vervolgt haar rechtenstudie maar haar passie en gedrevenheid zijn verdwenen. Haar gedachten zijn bij Harley en opeens is ze niet meer zeker van haar toekomstplannen. De tijd verstrijkt maar het gemis blijft. Aangemoedigd door Emine gaat ze een half jaar later terug naar de boot. De schade aan de kajuit is inmiddels hersteld en er prijkt een nieuwe naam op de voorsteven: ‘Lovely Laura’. “Het heeft me vijf maanden gekost haar op te knappen”, zegt Harley. “Ik hoopte dat haar nieuwe naam je bij me terug zou brengen”. Als hij haar in zijn armen sluit weet Laura dat hier haar toekomst ligt. Sommige dingen in het leven kun je niet plannen.