Met z’n zesendertigen op het terras
Of met honderd in het café
Zomerse picknicks op het gras
Al je vrienden mee

Festivals, markten en zomerbazaars
Proostend op het goede leven
Een hapje hier, een drankje daar
Zoveel moois te beleven

Eindeloos genieten, dansen in de nacht
Lichamen die elkaar raken
Dankbaar voor wat het leven ons bracht
En niets om je druk om te maken

Wat was het simpel: domweg plezier
Geen nood om te demonstreren
Bij het woord Corona dacht je aan bier
Wie wist dat het tij zou keren?

Alle kleuren samen op hetzelfde groen
Geen reden om elkaar te haten
Wat waren we bevoorrecht toen
En we hadden het niet eens in de gaten

Drie weken geleden plaatste ik onderstaand gedichtje op mijn Facebook tijdlijn. Inmiddels weten we allen hoe het is om te leven ten tijde van een pandemie. We hebben geleerd om afstand te bewaren, lichamelijk contact is opeens iets slechts geworden. We blijven zoveel mogelijk binnen en laten onze creatieve kant naar boven komen. We ontdekken manieren om vanuit huis dingen gedaan te krijgen. Overvolle wegen lijken tot het verleden te behoren en we zien hoe de lucht schoner wordt en het water helderder. De natuur komt opnieuw tot bloei en wij kijken van een afstand toe. Het maakt ons nederig en brengt ons met beide benen op de grond. In het grote geheel stellen wij als individuen niets voor, we hebben de aarde slechts te leen. Misschien is het wel eens goed om dat te beseffen.

Mijn gedachten gaan uit naar alle slachtoffers en hun nabestaanden en naar de mensen die nu vechten voor hun leven. Ik wens iedereen heel veel sterkte en kracht en hoop dat we snel weer mogen knuffelen. Maar bedenk dat we ook op afstand met elkaar zijn verbonden. Ieder van ons als een klein radertje in het grote netwerk. Want samen vormen we de wereld en bereiken we meer.

Er waart een virus rond op aarde
Het virus maakt ons bang
Met zijn kroonvormige tentakels
Heeft het ons in de tang

Er waart een virus rond op aarde
Het virus maakt ons kwaad
Met de angst die het veroorzaakt
Verspreiden we paniek en haat

Er waart een virus rond op aarde
Het virus maakt ons dom
We strijden om toiletpapier
Als in een slechte sitcom

Er waart een virus rond op aarde
Het virus houdt ons thuis
Het dwingt ons manieren te vinden
Anders om te gaan met de ruis

Er waart een virus rond op aarde
Op straat is het nu stil
De mens voelt zich soms verheven
Maar de natuur doet wat zij wil

Er waart een virus rond op aarde
En dat verandert ons
We worden zorgzaam en hulpvaardig
Zingen samen vanaf balkons

Er waart een virus rond op aarde
Het virus maakt ons één
Van elkaar verwijderd
En toch closer dan voorheen

Er waart een virus rond op aarde
Misschien brengt het ook iets goeds?
De hele wereld ge-reset
Door een druk op de pauzetoets

Er waart een virus rond op aarde
Het virus maakt ons klein
Misschien kan het ons leren
Er ook zonder crisis voor elkaar te zijn?

🧡🍀💛🍀💚🍀💙🍀💜🍀🧡🍀💛🍀💚🍀💙🍀💜🍀🧡🍀💛🍀💚🍀💙🍀💜

Jij, mooi mens, met je idealen
En onbesuisde dromen
Vind je in de chaos nog wel tijd
Aan jezelf toe te komen?

Doorgaan tot je niet meer kunt
Zolang je doel niet is bereikt
Die burn out neem je voor lief
Dat hoort er nu eenmaal bij

Maar wat heb je aan je doelen
Waar blijf je met je roem
Als je verdrinkt in duizend dingen
Die je vandaag nog zou moeten doen

Het mag een beetje minder
Minder is soms goed
Tijd om eens te genieten
Van wat er écht toe doet

Dus neem eens wat gas terug
En haal ‘m uit z’n vijf
Je kunt niet altijd leven
Vanuit de overdrive

Het leven kan soms moeilijk zijn
Als de wereld je overspoelt
Het lijkt alsof je de enige bent
Die zich minderwaardig voelt

Probeer je niet te laten leiden
Door de dingen die je ziet
Die Instagram-perfectie
Bestaat helemaal niet

Je bent genoeg zoals je bent
Meer hoef je niet te zijn
Zoveel mooier is jouw unieke zelf
Dan louter schone schijn

Dus genóeg met dat gepieker
Genóeg met dat gezwoeg
Je hoeft jezelf niet te bewijzen;
Je bent meer dan genoeg

Leven wilde ze, dansen en zingen
Maar ze was te onzeker, wist niet waar te beginnen
Dus verloor ze zichzelf in avontuurlijke boeken
Met warme thee en roze koeken

Met de deuren gesloten
In haar hoekje weggekropen
Daar onder haar veilige deken
Zou niemand haar nog kunnen breken

Maar de onrust begon aan haar te knagen
En opeens begon het haar te dagen
Terwijl ze zich verschanste en niemand haar stoorde
Was ze de reservespeler in haar eigen leven geworden

Ze besloot haar angst van zich af te trappen
En vastberaden het licht in te stappen
Ze wilde niet meer vrezen voor bittere hoon
Ze stapte in haar dansschoenen, ze greep die microfoon

En zoals dat vaak gaat zonder duidelijke reden
Kwamen vanzelf de mogelijkheden
Dit was het, wat ze als kind had gewild
Ze had al veel te veel tijd verspild

Nu zingt ze voor haar twijfels en danst ze met haar angst
Niet meer voluit te leven maakt haar nog het allerbangst
Ze valt, ze staat op, ze maakt fouten en leert
Omdat ze weet: echt falen doe je pas, als je het niet probeert

Ze is de sterspeler, de reservebank blijft leeg
En ze is dankbaar voor de kansen die ze kreeg
Gesteund door haar medespelers en haar innerlijk kind
Weet ze nu hoe het voelt als je vrees overwint

Leef je droom, doe wat jou gelukkig maakt
Zij die oordelen zijn allerminst volmaakt
Je hebt maar één leven, besteed dit goed
Mensen kletsen toch wel, wat je ook doet