Jarenlang was het een ‘running gag’ in onze familie: “lap oit mun snoit!” Het zal ergens eind jaren ‘70, begin ‘80 zijn geweest, toen ik met mijn ouders en broer familie bezocht op de camping in Burgh-Haamstede. Als jongste telg van het gezelschap mocht ik trots boven iedereen uitkijken op de sterke schouders van mijn neef. Bij elk zomerbriesje dat zijn kop opstak waaide de stof van mijn zomerjurkje voor zijn ogen, waarop zijn reactie steevast was: “haal die lap uit m’n snuit!” wat in zijn Hoevens dialect klonk als: “lap oit mun snoit!”
Ruim veertig jaar later brengt de mondkapjesplicht mij dagelijks terug naar deze jeugdherinnering. Hoe ik over deze verplichting en andere coronamaatregelen denk is wel duidelijk, daar is genoeg over gezegd. Neemt niet weg dat ik mij (met tegenzin) netjes aan de regels hou en ik heel erg meeleef met iedereen die door corona is getroffen en hoop dat zij zich snel beter zullen voelen.
In deze rottige tijden moeten we zoeken naar lichtpuntjes, en die vind ik in de naar mijn mening meest onlogische en naarste maatregel van allemaal: die lap voor m’n snuit. Dankbaar voor deze mooie herinnering, hoop ik van harte dat de ‘snuitlap’ snel uit het straatbeeld verdwijnt. Zodat we elkaar weer vriendelijk kunnen begroeten met een warme glimlach en ik een lap stof in het gezicht alleen nog associeer met die zorgeloze tijd in Zeeland.
Help, ik ben verslaafd. Aan mijn katten, aan chocola, aan zingen op Smule en aan vast nog wel meer dingen, maar dat is allemaal niet zo erg. Waar ik op doel is mijn social mediaverslaving (lees: urenlang hersenloos door Facebook scrollen). En dat vind ik wel erg, want daarmee gaat er ongemerkt heel veel tijd zitten in iets waar ik nauwelijks voldoening uit haal. Sterker nog, ik raak de laatste tijd vaker gefrustreerd door de dingen die ik op social media lees, dan dat ik er blij van word. Waarom doe ik het dan? Omdat ik gemanipuleerd word. En, beste social mediagebruiker, jij ook.
Een vraag die bij velen speelt, want wat heeft 2020 ons wakker geschud… We zijn het niet gewend om geconfronteerd te worden met zoveel onzekerheid en de beperkingen en aanpassingen die ons worden opgelegd beginnen hun tol te eisen. Persoonlijk heb ik behoorlijke moeite met alles wat er nu gaande is, maar daarover wil ik nu niet uitweiden. Ik richt me liever op datgene waar ik wel invloed op heb, zoals deze blogpagina.
Inspiratie Een tijdlang hield ik het vol om minstens eens per maand een stukje te schrijven, maar inmiddels is het bijna drie maanden na mijn laatste post. De inspiratie is een beetje op, omdat ik het gevoel heb dat ik zo’n beetje alles over het leven met Tourette nu wel heb beschreven. Vanuit mijn eigen ervaring dan, want ik kan niet genoeg benadrukken dat elk mens uniek is en dat iedere Touretter zijn of haar eigen ‘Tourettepakket’ heeft. Ik kan uiteraard enkel vanuit mezelf redeneren als ik over leven met deze uitdaging schrijf en dat is dan ook wat ik inmiddels al vijf jaar doe. En ik heb het gevoel dat dat nu een beetje klaar is…
To blog or not to blog?
That’s the question…
Reflecteren Ik heb dan ook bewust mijn blog eventjes gelaten voor wat het was. Altijd goed om even afstand te nemen om te reflecteren. En stiekem hoopte ik dat me dan als bij toverslag ineens duidelijk zou worden in welke vorm ik nu verderga met mijn blog. Zo simpel werkt het helaas niet: ik ben er nog altijd niet uit. Ik heb overwogen om te stoppen met bloggen. Vaak denk ik: waarvoor doe ik het, die enkeling die het leest? Maar toch, zo nu en dan krijg ik opeens een lief berichtje van een lezer die me laat weten hoe hij of zij zich in mijn blogs herkent en hoeveel dat betekent. En dan denk ik: ja, daar doe ik het voor!
En onlangs kreeg ik de vraag of mijn Tourette-gerelateerde blogs vertaald mogen worden in het Frans om gepubliceerd te worden op de website van de Zwitserse Tourette stichting. Dus ja, blijkbaar lezen meer mensen dan ik dacht mijn rare hersenspinsels en dat geeft dan toch net weer dat steuntje in de rug om door te gaan. Want dat is waarom ik dit blog heb opgezet: een eerlijk beeld geven van wat Tourette (voor mij) betekent en herkenning en perspectief bieden aan lotgenoten.
Korter In elk geval moeten de posts korter, want in een tijd waarin via allerlei kanalen bergen aan informatie op ons worden afgevuurd, heeft niemand tijd en zin om ellenlange stukken te lezen. Daar valt dus een verbeterpuntje te halen, aangezien mijn opstellen op de lagere school al te lang waren. De vraag ‘hoe nu verder’ laat ik dus nog even sudderen in mijn hoofd.
Dank jullie wel! Graag zie ik jullie in het nieuwe jaar, laten we hopen dat het er eentje wordt van hoop, beterschap en nieuwe kansen. Ik dank jullie voor het volgen, lezen, liken en reageren en ik wens jullie allemaal, ondanks alles, een liefdevolle kerst en bovenal een gezond en gelukkig 2021.
In februari postte ik een blog over mijn Smule-verslaving. Little did I know dat een mysterieus virus ervoor zou zorgen dat Nederland een maand later op slot zou gaan, waardoor Smule een nog belangrijkere rol in mijn leven zou gaan vervullen. Optredens zijn voorlopig van de baan, dus op pad met onze coverband kunnen we vergeten. Niet dat we stilzitten: we repeteren gewoon door en achter de schermen werken we aan een album maar toch, het is niet hetzelfde. Ironisch genoeg sprak ik in mijn laatste blog van 2019 de voorzichtige wens uit om in 2020 veel leuke optredens te mogen hebben. Helaas heeft de coronacrisis dat voor alle muzikanten onmogelijk gemaakt.
De bijzondere vriendschappen die daaruit voortkomen, zijn zeker in deze tijd een hartstikke mooie bonus
Des te blijer ben ik nu met de Smule-app, het enige wat het gat een beetje kan dichten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik altijd een beetje bang ben om een video op social media te posten, vanwege het ‘daar heb je haar weer’-effect. Dat mensen genoeg van me krijgen als ik te vaak zo’n video post. Maar dan denk ik: niemand is verplicht om te kijken en luisteren, dus als je het niets vindt, scroll gerust verder. Ik post alleen de filmpjes die mij blij maken of een bijzonder gevoel geven en als ik dat niet kan delen, wat voor waarde heeft social media dan? Het is zoals ik eerder schreef: muziek maakt de wereld een stukje mooier, dus daar kun je nooit genoeg van delen.
Stel je de volgende situaties eens voor: met een slaperig hoofd stap je uit bed en je voet landt precies in een plasje kattenkots, in de supermarkt schopt je peuter een scène omdat je geen zakje zure matjes voor hem koopt of tijdens je rijexamen zie je die auto die van rechts komt compleet over het hoofd en de examinator kan een botsing nog net voorkomen. Hoewel dit voorbeelden zijn van normale dagelijkse shit die we allemaal kennen, zal (bijna) niemand het in zijn hoofd halen om dit soort pijnlijke momenten wereldkundig te maken. Als je je examen de mist in hebt zien gaan, voel je niet de minste behoefte om dit te delen op Facebook. Je legt de driftbui van je driejarige niet vast om, voorzien van het smeuïge commentaar dat je op dat moment in je hoofd hebt, te uploaden naar je YouTube kanaal. En waarschijnlijk zie je die onsmakelijke verrassing van je huisdier niet als waardevolle aanvulling op je Instagram.
We zijn allemaal maar mensen, behalve op social media. Daar zijn we onaantastbare superwezens.
MariOnline 