Leven wilde ze, dansen en zingen
Maar ze was te onzeker, wist niet waar te beginnen
Dus verloor ze zichzelf in avontuurlijke boeken
Met warme thee en roze koeken

Met de deuren gesloten
In haar hoekje weggekropen
Daar onder haar veilige deken
Zou niemand haar nog kunnen breken

Maar de onrust begon aan haar te knagen
En opeens begon het haar te dagen
Terwijl ze zich verschanste en niemand haar stoorde
Was ze de reservespeler in haar eigen leven geworden

Ze besloot haar angst van zich af te trappen
En vastberaden het licht in te stappen
Ze wilde niet meer vrezen voor bittere hoon
Ze stapte in haar dansschoenen, ze greep die microfoon

En zoals dat vaak gaat zonder duidelijke reden
Kwamen vanzelf de mogelijkheden
Dit was het, wat ze als kind had gewild
Ze had al veel te veel tijd verspild

Nu zingt ze voor haar twijfels en danst ze met haar angst
Niet meer voluit te leven maakt haar nog het allerbangst
Ze valt, ze staat op, ze maakt fouten en leert
Omdat ze weet: echt falen doe je pas, als je het niet probeert

Ze is de sterspeler, de reservebank blijft leeg
En ze is dankbaar voor de kansen die ze kreeg
Gesteund door haar medespelers en haar innerlijk kind
Weet ze nu hoe het voelt als je vrees overwint

Leef je droom, doe wat jou gelukkig maakt
Zij die oordelen zijn allerminst volmaakt
Je hebt maar één leven, besteed dit goed
Mensen kletsen toch wel, wat je ook doet