De planken van de houten vloer kraken onder zijn voeten. Voor de tweede keer vandaag maakt hij zijn rondje door de kamer, waar sinds een jaar alles onveranderd is gebleven. Dit doet hij trouw twee keer per dag. Vanochtend voor het ontbijt heeft hij de deur achter zich dichtgetrokken en nu, voor het slapengaan is hij er weer. Vandaag voelt het anders, intenser.
Het zwarte donker van de nacht
Legt diepe wonden bloot
Verscholen in mijn ziel
Waar melancholie woont
Waar pijn en angst elkaar ontmoeten
En strijden om de macht
Daar verliest verstand van het gevoel
In de donkerste tinten zwart
Daar kan zwakte zegevieren
En mag kwetsbaarheid bestaan
Daar vind ik een stukje zelf
Wat ik nooit eerder liet begaan
Steeds door angst bedwongen
Nu ontsluierd met veel elan
Met de kracht van het zwartste donker
Zoals alleen de nacht dat kan
Voor de website van de Stichting Gilles de la Tourette schreef ik onderstaande blog.
Soms geweldig en soms ellendig. Dat is hoe mijn leven eruit ziet. Wat waarschijnlijk voor de meeste mensen opgaat, maar dan wellicht wat extremer. Omdat met Tourette nou eenmaal alles wat extremer is.
Toen ik voor het eerst over het syndroom van Gilles de la Tourette hoorde, was ik een jaar of dertien en wilde ik het zover mogelijk bij me vandaan houden, hoewel ik vanaf dat moment eigenlijk al wist dat het bij me hoort. Toen ik op mijn 26e de officiële diagnose kreeg, kon ik het niet langer meer ontkennen maar ik kon het natuurlijk wèl diep wegstoppen. En dat deed ik dan ook. Niet eraan denken en vooral met niemand erover praten. Tourette zag ik als mijn grootste vijand.
MariOnline 