De afgelopen tijd werd ik achterna gezeten door een zwarte hond. Geen lieve labrador met puppy-ogen, maar de spreekwoordelijke zwarte hond die mij al een aantal keren eerder te pakken heeft gehad. Geen wonder dat ik een kattenmens ben.
Ik kon lopen zo hard ik wilde, ik kon gillen, vloeken, huilen, het maakte niks uit. Zelfs het fanatieke fitness-programma waarmee ik drie maanden geleden ben gestart heeft de hond niet op afstand kunnen houden. Hij kwam onherroepelijk dichterbij en heeft me in zijn klauwen meegesleurd.
In het openbaar verberg ik me achter een stralende glimlach. Want dat is nu eenmaal wat we doen. Ik en al die anderen die rondlopen met een onzichtbare zwarte hond
MariOnline 