Het is één van de meest gebruikte clichés, de ups en downs van het leven te vergelijken met het parcours van een achtbaan. Ronan Keating’s advies om de rit uit te zitten is eigenlijk het enige wat je kunt doen. De onvoorspelbaarheid van de weg die de achtbaan aflegt is bitterzoet. Iedereen kan hierover meepraten; het leven verloopt bij niemand in een rechte lijn en dat is maar goed ook. Maar soms zou je door een megafoon willen schreeuwen of het niet even wat minder kan. Of het treintje voor heel even kan worden stilgezet.

Februari 2019 was voor ons geen Python, geen Goliath, zelfs geen Big thunder mountain. Het was de snelste rollercoaster ter wereld zonder veiligheidsbeugels.

Eerst was daar het blije nieuws dat we twee kittens in ons huis en hart mochten verwelkomen. Volop vreugde, een nieuw begin. We werden op slag verliefd op die twee kleine schatten en er gaat geen dag voorbij dat we niet genieten van dat nieuwe stukje leven in huis.

Drie dagen later ging ik voor controle van mijn moedervlekken naar de dermatologe en werd er lymfoedeem in mijn beide voeten geconstateerd. Plots had ik er weer een etiketje bij waar ik niet op zat te wachten en met het advies om steunkousen te gaan dragen, ging ik weer naar huis. Ik voelde me honderd jaar oud.

En toen kwam het nieuws van mijn vriendin. We wisten dat ze ernstig ziek was, we wisten ook dat ze niet meer zou genezen en dat de euthanasieverklaring rond was. Maar er is met geen pen te beschrijven hoe het voelt als iemand om wie je geeft je vertelt dat ze er morgen niet meer is. Zelfs de beste schrijver zou hier geen passende metafoor voor kunnen bedenken, zo surrealistisch voelde het om met haar in het zonnetje een ijsje te eten, in de wetenschap dat dit de laatste keer was dat we haar zouden zien. Dankbaar dat we nog afscheid hebben kunnen nemen, opgelucht dat er een einde aan haar lijden kwam maar ook intens verdrietig om het verlies van een goede vriendin. Er volgden slapeloze nachten, waarin ik het probeerde te bevatten. Mijn zorgen over het lymfoedeem en die belachelijke steunkousen verdwenen spontaan uit mijn hoofd, het was op slag niet belangrijk meer. Ik kon alleen nog maar denken aan mijn vriendin en haar naasten, aan wat zij moesten doormaken. Aan haar dochter, die zonder haar moeder verder moet. Wat een verdriet.

Vandaag, twee dagen na het overlijden volgde er een leuke verrassing. Mijn boek, dat pas maandag zou verschijnen, bleek al bij enkele geïnteresseerden op de koffietafel te liggen. Leuk, spannend en een welkome afleiding na al het verdriet van de afgelopen dagen.

Ik had nooit kunnen denken dat er nog geen paar uur later een nieuwe onverwachte afdaling zou volgen. Het nieuws dat een goede kennis, de hartsvriendin van mijn schoonzus, plots is overleden na een hartstilstand. Mijn gedachten zijn bij haar naaste familie, maar ook bij het gezin van mijn broer en schoonzus, die deze maand hun eigen achtbaanparcours afleggen.

De laatste week van februari zal in het teken staan van het afscheid van twee bijzondere vrouwen, beiden veel te jong gestorven. En ik hoop nu, hoezeer ik ook van achtbanen hou, dat het treintje even tot stilstand komt.