“Zo, nu nog een citytrip naar New York en een safari in Zuid-Afrika, en ik kan doodgaan,” grapte ik tegen mijn eega toen ik het eerste exemplaar van mijn boek ‘Brein ontspoord’ in handen hield. “Ja, pas maar op. Als je in zo’n rap tempo je bucketlist afwerkt, heb je straks niks meer om voor te leven,” zei hij met een vette knipoog.

Van alle dingen die ik van mijn bucketlist heb mogen schrappen, is dit toch wel de mooiste. Met als extra bonus dat het schrijfproces me dichter bij mezelf heeft gebracht.

Het publiceren van dit boek stond al geruime tijd op mijn lijst. En niet om te kunnen zeggen dat ik een boek heb geschreven, maar omdat ik vond dat ik een belangrijk verhaal te vertellen had. Ik wilde mensen met soortgelijke problemen een hart onder de riem steken en daarbij wilde ik een zo eerlijk en volledig mogelijk beeld schetsen van wat het nou ècht inhoudt om het syndroom van Gilles de la Tourette te hebben. Ik wilde de nare ervaringen uit mijn jeugd benutten, zodat ik die ellende niet voor niets had meegemaakt en om kon buigen naar iets positiefs.

Wat ik met dit boek wil vertellen, is dat je nooit alleen bent met je probleem, hoe eenzaam je je ook kunt voelen. Ik wou dat ik dat toentertijd had beseft. Ik had mezelf voorgenomen dat mijn doel zou zijn bereikt als ik met mijn verhaal minstens één persoon kon helpen of tot steun kon zijn. Hoe leuk is het dan om al in de eerste week na de releasedatum een mailtje te ontvangen van iemand die nog maar pas heeft ontdekt dat zij Tourette heeft en veel herkenning vindt in wat ik heb geschreven. Dat is precies waarvoor ik het heb gedaan. Van alle dingen die ik van mijn bucketlist heb mogen schrappen, is dit toch wel de mooiste. Met als extra bonus dat het schrijfproces me dichter bij mezelf heeft gebracht. Eindelijk kan ik de persoon omarmen die ik ben. Dat is veel meer waard dan welk punt op de emmerlijst dan ook. Dat wens ik iedereen toe.