Het is één van de meest gebruikte clichés, de ups en downs van het leven te vergelijken met het parcours van een achtbaan. Ronan Keating’s advies om de rit uit te zitten is eigenlijk het enige wat je kunt doen. De onvoorspelbaarheid van de weg die de achtbaan aflegt is bitterzoet. Iedereen kan hierover meepraten; het leven verloopt bij niemand in een rechte lijn en dat is maar goed ook. Maar soms zou je door een megafoon willen schreeuwen of het niet even wat minder kan. Of het treintje voor heel even kan worden stilgezet.
Lief kind
Lief kind van de jaren ’00, geboren in het verkeerde lichaam. Wat zul je het moeilijk hebben gehad. Je zal een strijd moeten leveren om te kunnen zijn wie je bent. Wat fijn dat je bent geboren in een tijd waarin tolerantie hoog in het vaandel staat. Je verdient het.
Lief kind van de jaren ’90, met afwijkende seksuele voorkeuren. Ideeën over liefde die voorheen werden afgekeurd. Wat zul je hebben moeten vechten voor jouw idealen. Te mogen zijn wie je bent, gelukkig te mogen zijn met wie je wilt, zonder dat anderen je veroordelen. Wat fijn dat je bent geboren in een land als dit, waarin begrip het grootste goed is. Je verdient het.
Lief kind van de jaren ’80, dat zich wilde afzetten tegen de gevestigde orde. Dat op zoek was naar erkenning, omdat je geen onderdeel van de massa wilde zijn. Wat fijn dat je bent geboren in een samenleving als deze, waarin er ruimte is voor jouw ideeën. Je verdient het.
Lief kind van de jaren ’70, dat het leven soms niet aankon. Dat niet mee kon met de rest, met een lichaam dat niet altijd deed wat jij wilde, een lichaam dat een eigen leven leek te leiden. Wat vervelend dat je werd geboren in een tijd waarin anders zijn nog werd bestempeld als ‘abnormaal’, waarin je moest vechten voor je plekje. Wees trots op wat je hebt bereikt. Je verdient het.
Geluk
Het is zaterdag 5 januari, het jaar is nog geen week oud en we wensen elkaar massaal een gelukkig nieuwjaar. Maar wat is nu geluk? Ik sta in de badkamer mijn tanden te poetsen, ik heb net gedoucht met behaaglijk warm stromend water, mijn haar gewassen met heerlijk geurende shampoo en mijn huid verwend met een luxe gezichtsmaskertje. Zometeen wandel ik naar mijn ouderlijk huis, waar ik samen met mijn beide ouders uitgebreid ga lunchen. Dat dus, dat is geluk. Het zit ‘m in de kleine, eenvoudige dingen. De dingen waarvan je niet eens doorhebt hoe waardevol ze zijn, totdat ze op een dag wegvallen.
De waarheid van de boodschap die René Froger ons al in 1989 bracht, dringt dertig jaar na dato pas tot mij door
De magie van kerst
Elk jaar neem ik me weer voor om er niet in mee te gaan. Elk jaar fluister ik mezelf bemoedigend toe dat ik best zonder kan. En toch voert elke december me weer naar menig kerstshow, winterfair en decembermarkt. Wat is dat toch met die kerstkolder?
Het beste uit twee werelden
Dat ik iemand van uitersten ben, weet ik al lang. Het ene moment wil ik niets liever dan levendigheid en mensen om me heen en het andere moment kan het zijn dat ik me, totaal overprikkeld, terug moet trekken in een stil hoekje omdat ik door een teveel aan indrukken niet meer in staat ben om te socializen.
Daarom is het ook niet zo vreemd dat mijn twee nieuwste bezigheden mijlenver uit elkaar liggen. Zenmeditatie en salsadansen, het beste uit twee werelden. Zowel letterlijk als figuurlijk, want waar de zenmeditatie zijn oorsprong vindt in India en via omwegen door China en Japan steeds meer zijn stempel weet te drukken op onze westerse samenleving, komt het salsadansen van origine uit Cuba. Richt het eerste zich op de innerlijke beleving, het tweede draait om expressie. Rust tegenover beweging, geest tegenover lichaam, stilte tegenover muziek. Ik hou van dat contrast.
