Het is 1990, een tot dan toe vrij onbekende Ierse zangeres bestormt de hitlijsten met een prachtig gevoelig nummer, geschreven door niemand minder dan Prince. De bijbehorende videoclip is al even fenomenaal. Ondanks, of misschien juist dankzij de eenvoud van een vijf minuten durende close up van de Ierse die als geen ander haar emotie weet over te brengen. Met haar gemillimeterde kapsel zingt ze vanuit de beeldbuis recht je hart in, met als onbetwist hoogtepunt een oprechte traan die over haar prachtige gezicht rolt.
Voor het eerst besef ik: misschien is van de norm afwijken helemaal niet gek, misschien is het juist wel hartstikke cool.