Stel je de volgende situaties eens voor: met een slaperig hoofd stap je uit bed en je voet landt precies in een plasje kattenkots, in de supermarkt schopt je peuter een scène omdat je geen zakje zure matjes voor hem koopt of tijdens je rijexamen zie je die auto die van rechts komt compleet over het hoofd en de examinator kan een botsing nog net voorkomen. Hoewel dit voorbeelden zijn van normale dagelijkse shit die we allemaal kennen, zal (bijna) niemand het in zijn hoofd halen om dit soort pijnlijke momenten wereldkundig te maken. Als je je examen de mist in hebt zien gaan, voel je niet de minste behoefte om dit te delen op Facebook. Je legt de driftbui van je driejarige niet vast om, voorzien van het smeuïge commentaar dat je op dat moment in je hoofd hebt, te uploaden naar je YouTube kanaal. En waarschijnlijk zie je die onsmakelijke verrassing van je huisdier niet als waardevolle aanvulling op je Instagram.

We zijn allemaal maar mensen, behalve op social media. Daar zijn we onaantastbare superwezens.

Lees verder “Social me, social you” →

Met krachtige slagen beukt de woeste zee op de rots. In een klotsend ritme werpen de golven het water hoog de lucht in, om vervolgens te worden meegevoerd door de branding. Dit zich eindeloos herhalende schouwspel heeft de rots gevormd. Na jaren en jaren heeft het zilte water diepe groeven in het oppervlak geslagen, zodat het gesteente hier en daar is uitgesleten.

Daar ligt hij, de rots, in de reflectie van het glinsterende water, overgeleverd aan de grillen van de oceaan. Standvastig als hij is, biedt hij weerstand aan het beuken van de golven. Twee kanten heeft de rots. Eén kant is vriendelijk en toegankelijk, dat is het deel waar het water geen vat op heeft. De andere kant is ruw, zo onstuimig als de zee zelf, die dag na dag zijn sporen op hem achterlaat. Ze vormen een eenheid, de zee en de rots, door de evolutie aan elkaar verbonden.

Wanneer het water kalm is en de zon op zijn punten schijnt, is de rots in zijn element. Maar er zijn dagen dat de storm woedt en de sterke stroming hem in zijn greep houdt. Hij houdt stand, wat kan hij anders doen? Hij is immers een rots, door de natuur zo geschapen. Hij begrijpt dat het niet anders kan en dat er zware dagen zijn, maar hij weet ook dat hij het kan dragen. Hij doet het tenslotte al jaren. Hoe zou hij zich voelen als de oceaan er op een dag niet meer zou zijn? Lichter? Vrijer misschien? De rots zou zichzelf niet meer herkennen. Nee, het is wat het is: hij hoort daar, waar de zee is. Dat is zijn lot, daar hoort hij te zijn. Daarin heeft hij een rotsvast vertrouwen.

De zee is mijn Tourette. Die rots, dat ben ik.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van Stichting Gilles de la Tourette