Het is 1990, een tot dan toe vrij onbekende Ierse zangeres bestormt de hitlijsten met een prachtig gevoelig nummer, geschreven door niemand minder dan Prince. De bijbehorende videoclip is al even fenomenaal. Ondanks, of misschien juist dankzij de eenvoud van een vijf minuten durende close up van de Ierse die als geen ander haar emotie weet over te brengen. Met haar gemillimeterde kapsel zingt ze vanuit de beeldbuis recht je hart in, met als onbetwist hoogtepunt een oprechte traan die over haar prachtige gezicht rolt.

Voor het eerst besef ik: misschien is van de norm afwijken helemaal niet gek, misschien is het juist wel hartstikke cool.

Ik zit in het examenjaar van de middelbare school. Met man en macht probeer ik zo goed mogelijk binnen de kaders van ‘het normale’ te blijven. Opvallen? Alsjeblieft niet, dat doe ik al genoeg door de tics die me al jarenlang tarten. Als ik iets mocht wensen, dan was het om ‘normaal’ te zijn. Tot op dat ene moment, ik herinner het me als de dag van gisteren.

Het is een regenachtige dag, ik ben alvast naar het lokaal gegaan waar de les zo zal beginnen. Ik sta voor het raam en kijk naar de tegels op het schoolplein en de grijze lucht erboven, ik zie hoe scholieren in groepjes bij elkaar klitten. Opeens verschijnt er een scholiere op het plein, gekleed in een lange donkere jas. Met zelfverzekerde tred loopt ze naar het schoolgebouw, pronkend met haar nieuwe look. Hoofden draaien om, ogen worden groot. Ik kan het niet geloven, zie ik het nu goed? Jawel, ze heeft haar hoofd volledig kaalgeschoren.

Ze is het gesprek van de dag. Sommigen vinden haar stoer, anderen vinden haar raar. Haar kan het niets schelen: zij heeft een missie. Op de bonte avond zal zij de megahit van haar grote idool ten gehore brengen en dat wil ze doen in stijl, uit liefde voor haar idool. Het laat me niet los. Ik begrijp niet hoe een leeftijdsgenootje ervoor kan kiezen om zoiets radicaals te doen. Waar ik wanhopig probeer om in het geheel te passen, trekt zij vrijwillig alle aandacht naar zich toe door zich een afwijkend uiterlijk aan te meten.

Haar optreden is een groot succes. Vol verbijstering hoor ik hoe zij dezelfde gevoeligheid in het nummer weet te leggen en voor het eerst besef ik: misschien is van de norm afwijken helemaal niet gek, misschien is het juist wel hartstikke cool.

Inmiddels zijn we dertig jaar verder. De Ierse zangeres heeft haar kale hoofd ingeruild voor een hoofddoek nadat ze zich tot de Islam bekeerde. Wat er van de vrijgevochten scholiere is geworden weet ik niet, maar ik hoop met heel mijn hart dat ze is blijven zingen, met of zonder haar op haar hoofd. En ik? Ik heb inmiddels geaccepteerd dat het oké is om af te wijken, dat je mag zijn wie je bent en dat diversiteit juist iets heel moois is. Op deze internationale vrouwendag draag ik dit nummer dan ook op aan alle vrouwen die kwetsbaar durven zijn en hun gevoel durven tonen. En in het bijzonder aan Sinéad O’Connor, die sinds 2018 als Shuhada’ Davitt door het leven gaat en de dappere scholiere, waarvan ik helaas niet weet hoe ze heet.

Listen to me sing “Nothing Compares 2 U” on Smule: https://www.smule.com/p/2318334423_3420554443