Ik kijk niet vaak tv. Iets met te veel prikkels (gevolg: tics) en elk half uur eindeloos durende reclameblokken (gevolg: moordneigingen). Maar sommige programma’s zijn te leuk om te missen. Het Spaanse dorp bijvoorbeeld. Tegenwoordig vertoef ik dan ook regelmatig in Polopos. Nou ja, niet echt natuurlijk, gewoon met RTL XL op mijn iPad in de bank, op dezelfde manier waarop ik vorig jaar de belevenissen in Ollolai heb gevolgd. Want ik polopeer met hetzelfde plezier als waarmee ik vorig jaar olloleerde.

Maar we hebben ook iemand nodig die voor opschudding zorgt, kijk of je weer een haaibaai kunt vinden die het hart op haar tong heeft

Ollolai, Polopos, poteto potato… Niet alleen het format is exact hetzelfde (zelfs de begintune bleek recyclebaar), dit geldt ook voor de deelnemers. De stellen in het Spaanse Polopos lijken regelrechte kopieën van hun voorgangers in het Italiaanse Ollolai. Het kan niet anders of hier is sprake van een sterk staaltje typecasting. In gedachten hoor ik hoe de programmamakers hun bestelling door hebben gegeven aan het castingbureau: “Er moet sowieso weer een jong en onbevangen koppel in, voor de gun-factor. En een ambitieus stel met een klein kind, voor een vertederende touch. Maar we hebben ook iemand nodig die voor opschudding zorgt, kijk of je weer een haaibaai kunt vinden die het hart op haar tong heeft. Mag er ook dit jaar weer eentje zijn die haar man en volwassen zoon meeneemt. Eens kijken, wat nog meer? Oh ja, een paar artistiekelingen dat van aanpakken weet, zodat de kunstminnende kijkers zich ook kunnen identificeren. En doe er maar weer een stel Limburgers bij, altijd leuk.” En zie daar: een nieuw programma is geboren.

Hoewel, nieuw? Ach, een beetje recycling is goed voor het milieu en op mijn leeftijd herinner je je sowieso de helft niet meer van wat je een jaar geleden op tv hebt gezien. Wie gaat winnen? Ik zet mijn geld in op het kunstenaarsduo, dat heeft vorig jaar tenslotte ook gewonnen…