Soms wens ik dat ik met een knip van mijn vingers terug in de tijd kon gaan. Knip… en plop, daar zit ik. In mijn tuinbroek met roze beenwarmers op de bank, ergens in 1986. Waarschijnlijk luisterend naar de Dolly Dots op mijn Walkman. Wat is er ontzettend veel veranderd sinds die tijd, met name op het gebied van elektronica.

Het is als hoge nood hebben, nét op tijd het toilet kunnen bereiken en vervolgens je broek niet loskrijgen omdat je het wachtwoord van je ritssluiting niet meer weet.

Wilden we iemand spreken, dan moesten we die persoon bellen en maar hopen dat die thuis was. Niks geen voicemail of sms. Whatsapp: wasda? Internet: welluk? En eigenlijk, heel stiekem, was het best lekker. Overzichtelijk. Prikkelarm. En je hield tijd over. Heel veel tijd, voor andere dingen die meer voldoening gaven dan turend op je smartphone Facebook af te struinen. Wilde je iets weten, dan ging je naar de bibliotheek. Kon je meteen bijkletsen met dorpsgenoten. En het mooiste van alles: je kon zomaar zonder wachtwoorden en automatische updates door het leven. Jaha, lieve kijkbuiskinderen, dat kon! Want er viel niks up te deeten. Of te beveiligen met wachtwoorden. En we bleven gewoon in leven…

Oh, de wachtwoordengruwel… Overal heb je er één voor nodig en dan moet het ook nog aan een heleboel eisen voldoen. En natuurlijk weet je dat ene specifieke wachtwoord (met minimaal acht karakters, waaronder één cijfer en één hoofdletter) niet meer op het moment dat je snel even iets op wil zoeken op een beveiligde website. Het is als hoge nood hebben, nét op tijd het toilet kunnen bereiken en vervolgens je broek niet loskrijgen omdat je het wachtwoord van je ritssluiting niet meer weet. Zie daar: natte broek 1 punt 0.

Minstens zo irritant zijn de automatische updates. Stel je voor: je wordt ’s ochtends wakker, rekt je uit en rolt je op je zij om je partner een knuffel te geven. Om vervolgens te constateren dat je lief die nacht een automatische update heeft ondergaan, waardoor hij plotseling het uiterlijk heeft van Kermit de Kikker en praat met de stem van Miss Piggy. Je zou het van schrik (of van het lachen) in je broek doen: natte broek 2 punt 0 (en wellicht kun je ook meteen je lakens verschonen).

Het zijn de frustraties van de 21e eeuw. Om nog maar niet te spreken over vastgelopen programma’s, hardnekkige storingen en computervirussen. Ik zucht, sluit mijn ogen en visualiseer mezelf weer in het decor van gele bloemetjesgordijnen, groene vloerbedekking en bruin-oranje bollenbehang. Oké, misschien was vroeger niet álles beter.