Er is een vrouw die geen opvallende dingen doet, die altijd in de pas loopt en die probeert iedereen te vriend te houden. Deze vrouw lacht terwijl ze van binnen huilt en doet op de automatische piloot wat van haar wordt verwacht. Ze is tevreden, maar haar leven voelt soms leeg en ze weet dat ze lang niet alles eruit haalt wat erin zit.

Was ze het zelf, of de stem van de maatschappij die zo hard op haar heeft gedrukt?

Er is ook een vrouw die bijzondere uitdagingen aangaat, haar extraverte kant steeds meer tot uiting laat komen en oké, nog steeds iedereen probeert te vriend te houden, want sommige dingen blijven nou eenmaal hetzelfde en vrienden kun je nooit genoeg hebben. Deze vrouw doet dingen die haar angst aanjagen, laat zien wat ze van binnen voelt en heeft vrede gesloten met zichzelf. Ze weet dat tegenslagen bij het leven horen en is stiekem bang voor kritiek, maar laat zich hierdoor niet weerhouden de dingen te doen die ze het liefste doet. Ze is gelukkig, want ze weet dat ze het leven leidt dat haar het best past.

De eerste wordt steeds vaker opzij geduwd door de tweede, die pas zo’n vijf jaar geleden aan de oppervlakte kwam, nadat ze eindelijk uit de zogenaamde ‘Tourette-kast’ stapte. Het is bizar hoelang het heeft geduurd voordat ze echt zichzelf durfde te zijn. Temeer, daar ze op haar openheid louter positieve en liefdevolle reacties heeft mogen ontvangen. Waar is deze vrouw zo bang voor geweest? Was ze het zelf, of de stem van de maatschappij die zo hard op haar heeft gedrukt?

Hoe dan ook, beide vrouwen zijn verenigd in mij. Beiden mogen er zijn. Onlangs besefte ik dat ik mijn leven gevoelsmatig vaak in tweeën verdeel: de periode voor mijn ’coming-out’ en de periode daarna. Toen ik mijn achterwerk uit de denkbeeldige Tourette-kast wurmde, is deze tweede vrouw opgestaan, als markering van een nieuw tijdperk. Ik leer haar steeds beter kennen en ze is een beetje gek, maar ik heb haar verwelkomd en verteld dat ze mag blijven. Ze is tenslotte de belichaming van mijn ware zelf.