Elk jaar neem ik me weer voor om er niet in mee te gaan. Elk jaar fluister ik mezelf bemoedigend toe dat ik best zonder kan. En toch voert elke december me weer naar menig kerstshow, winterfair en decembermarkt. Wat is dat toch met die kerstkolder?

Nostalgie
Misschien heeft het te maken met de nostalgie die kerst met zich meebrengt. Herinneringen aan vroeger, toen je als kind elke kerst iets voor in de boom mocht uitzoeken. De tijd waarin de lichtjes nog alle kleuren van de regenboog hadden. Toen het credo ‘hoe gekleurder, hoe beter’ was. Ik herinner me een paarse pegel, een oranje theekannetje en een roze engeltje. Mijn smaak is sindsdien wat ingetogener geworden, maar de kerstetalages oefenen nog altijd een bijzondere aantrekkingskracht op me uit en verwarmen mijn kersthart. En dat terwijl al die extra prikkels helemaal niet goed voor me zijn. Prikkels zorgen immers voor onrust in mijn hoogsensitieve brein en die onrust leidt tot tics. En als ik iets aan mijn Tourette haat, dan zijn het wel de tics. Dus waarom breng ik mezelf dan toch altijd weer in die positie?

Krakende sneeuw en smeltende chocola
Waarschijnlijk heeft het te maken met de magie van kerst, die al je zintuigen aanspreekt. Het is het gevoel van knusse winteravonden met vrienden voor de open haard, bij voorkeur in een besneeuwd chalet. Het is de geur van kaneelstokjes en dennenbomen, die je met één ademteug in het hart van een naaldbos brengt, bedekt met een laagje wit, als op een kerstkaart van Anton Pieck. Het is het geluid van verse sneeuw die kraakt onder de zolen van je met bont gevulde winterlaarzen, de klanken van een kerstkoor in de verte, meegevoerd door de wind. Het is de zoete zachtheid van roomboter en amandelspijs, de hemelse sensatie van chocola die smelt op je tong. Het is de aanblik van sfeervol versierde straten, de torenhoge kerstboom op Rockefeller Center en de ijsbaan met warme chocolademelk, zoals je die kent uit de kerstfilms. Maar bovenal is het de belofte van een vredige wereld, zoals die hoort te zijn. En niet alleen met kerst, maar het hele jaar door.

Met dat alles in je achterhoofd is het niet zo vreemd dat veel Touretters overprikkeld raken rond kerst, om nog maar te zwijgen over de spanning die het Sinterklaasfeest bij menig kind teweeg brengt. Maar wat zou december zijn zonder de feestdagen? Zonder het gezellige samenzijn met familie, zonder Sint en zonder Kerstman, zonder het aftellen naar het nieuwe jaar? Die gedachte bezorgt me misschien nog wel meer de kriebels! Reden te meer dus om me helemaal over te geven aan de kerstkolder en me onder te dompelen in de feestvreugde. December is zo gek nog niet.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van de Stichting Gilles de la Tourette.