Afgelopen week was er eentje om in te lijsten. Mijn ouders waren 55 jaar getrouwd en namen ons en mijn broer met zijn gezin mee op vakantie naar Tenerife. Overbodig te zeggen dat dit heel bijzonder was en dat we voluit hebben genoten. Geen enkele zwarte hond kan daar iets aan af doen gelukkig.

De warmte was aangenaam en de sangria vloeide rijkelijk

Ons gevarieerde gezelschap bestond zoals je dat zo mooi zegt uit vier mensen van middelbare leeftijd, twee bejaarden en twee minderjarigen; de kinderen van mijn broer en schoonzus. Let op mijn woordkeuze, want bij iemand van bijna veertien haal je het natuurlijk niet in je hoofd om nog het woord ‘kind’ te gebruiken. Wat was het een feest om een week in dit gezelschap te vertoeven en wat moet ik nu weer wennen aan de stilte!

Natuurlijk blijf ik een hoogsensitieve Touretter, dus waren er af en toe ook wat momentjes waarop ik me terugtrok omdat ik even behoefte had aan rust, maar het mooie is dat dat geen enkel probleem was. We hadden vooraf duidelijk met elkaar afgesproken dat ieder op deze vakantie zijn eigen plan mocht trekken. En dat deden we.

Mijn broer en schoonzus zijn reislustige types en deden dan ook hun best om zoveel mogelijk van het eiland te zien. Iets wat ik me ook steeds voorneem, maar wat meestal niet lukt omdat die luie ligstoel in de zon en dat drankje op het terras lonken. Hadden zij dus al voor zonsopgang een wandeling langs de kust erop zitten, lagen wij onze roes nog uit te slapen. Tja, wat kan ik zeggen? De warmte was aangenaam en de sangria vloeide rijkelijk. Mijn eega en ik brachten dan ook de meeste tijd door in een loungebar met uitzicht op zee. Uren konden we kijken naar de surfers die de meest geweldige capriolen uithaalden op de woeste golven. Mijn oudste neefje was voornamelijk in de shops rondom het hotel te vinden, want dertien dus een onverzadigbare behoefte aan coole gadgets en hippe zonnebrillen. Voor de jongste vormde het hotelzwembad het hoogtepunt, want nipt elf dus niks fijner dan lekker duiken, plonzen en spetteren. En pa en ma sloegen het allemaal vanaf een afstandje gade, want 82 en 78 dus wijs genoeg om zich nergens druk om te maken.

Twee dagen trokken we er met zijn allen in een minibus op uit om wat van de omgeving te zien, die zeker de moeite waard is in Tenerife. En elke avond schoven we na een hartelijk ‘welcome family’ met ons achten aan in een ander sfeervol restaurant. Mijn broer grapte dat we voor hetzelfde geld een schaakclubje konden zijn, maar het was natuurlijk duidelijk dat het hier om een familie ging. Eentje waar ik ontzettend trots op ben en dankbaar dat ik erbij hoor. Omdat het de beste familie van de wereld is. Omdat we allemaal anders zijn maar allemaal onszelf mogen zijn. Omdat we dezelfde humor hebben en in een deuk liggen om de vreemdste dingen. Want dat zuigvarken wat op de menukaart stond, zal nog lang met ieder van ons meereizen.