De afgelopen tijd werd ik achterna gezeten door een zwarte hond. Geen lieve labrador met puppy-ogen, maar de spreekwoordelijke zwarte hond die mij al een aantal keren eerder te pakken heeft gehad. Geen wonder dat ik een kattenmens ben.

Ik kon lopen zo hard ik wilde, ik kon gillen, vloeken, huilen, het maakte niks uit. Zelfs het fanatieke fitness-programma waarmee ik drie maanden geleden ben gestart heeft de hond niet op afstand kunnen houden. Hij kwam onherroepelijk dichterbij en heeft me in zijn klauwen meegesleurd.

In het openbaar verberg ik me achter een stralende glimlach. Want dat is nu eenmaal wat we doen. Ik en al die anderen die rondlopen met een onzichtbare zwarte hond

Het akelige is dat ik niet kan uitleggen waarom. Want ik heb een mooi leven, met lieve familie en vrienden om me heen en een man die me in alles steunt. Ik zou me zo niet moeten voelen. Maar helaas is gevoel een complexe aangelegenheid die zich niet laat sturen. En ja, dan heb ik nu eenmaal ook nog de pech dat mensen met het Tourette syndroom gevoeliger zijn voor zwarte honden.

Ik heb getwijfeld – zoals ik aan alles twijfel – of ik dit wel moest posten. Maar waarom zou ik het niet posten? Wat heeft het voor zin om een blog bij te houden en niet eerlijk te schrijven over mijn gevoel? Dus fuck it, het is wat het is en dit hoort juist op mijn blog thuis.

Intussen breng ik veel tijd alleen door en in het ‘openbaar’ verberg ik me achter een stralende glimlach. Want dat is nu eenmaal wat we doen. Ik en al die anderen die rondlopen met een onzichtbare zwarte hond. Want hoewel ik het op deze manier een beetje bespreekbaar probeer te maken, is depressie nog altijd een taboe. Terwijl het dat niet zou moeten zijn…

p.s.: Het was Winston Churchill die de term ‘zwarte hond’ bedacht voor zijn terugkerende depressies. Sindsdien wordt depressie vaak aangeduid met dit eufemisme.