“Jeetje wat stoer van je!” “Dapper hoor!” “Heel knap, je mag trots zijn op jezelf!” Enkele voorbeelden van de vele reacties die ik mocht ontvangen op mijn Facebook-post die ik plaatste nadat ik drie dagen in mijn eentje Parijs had verkend. En ja, trots ben ik wel een beetje. Want ik was tenslotte nog nooit alleen op reis geweest en ik was helemaal niet thuis in zaken als reizen met het openbaar vervoer en het systeem van de Parijse metro. Ik ben zo’n type dat altijd vrolijk de rest van de groep achterna huppelt bij een uitstapje of weekendje weg. In mijn eentje de weg vinden in een vreemde stad was dan ook een enorme uitdaging.

Ik zag al voor me hoe ik bij Ikea een grote poster van de Eiffeltoren zou kopen en ervoor zou poseren, in de veiligheid van mijn eigen woonkamer

Dat je dingen het beste leert door ze gewoon te doen, dat blijkt maar weer, want op de derde dag begreep ik werkelijk niet meer waar ik me nou zo druk om had gemaakt.
Vanaf Antwerpen bracht de Thalys me in minder dan twee uur naar Gare du Nord en het reizen met de metro bleek simpel, snel en overzichtelijk. Maar oh, wat zag ik veel beren op de weg de laatste dagen voor mijn vertrek!

Ikea poster
Zoveel beren zelfs, dat ik er stiekem even aan dacht om gewoon niet te gaan. Ik had al een paar mensen verteld over mijn op handen zijnde avontuur en ik wilde me natuurlijk niet laten kennen. Dus zag ik al voor me hoe ik bij Ikea een grote poster van de Eiffeltoren zou kopen en ervoor zou poseren, in de veiligheid van mijn eigen woonkamer. Maar ja, zat de uitdaging ‘m niet juist in het overwinnen van een stukje angst? Het uit mijn comfort zone treden om uit te kunnen vinden of ik mezelf kon redden in een grote stad in het buitenland. Hoe zou ik dat ooit kunnen bereiken door niet te gaan? Dus sprak ik mezelf moed in: vooruit met die geit! Ik ging, ik zag en ik overwon.

Tics
Natuurlijk vond ik het spannend, zo’n eerste keer alleen op reis. Maar toen ik eenmaal in Parijs was, heb ik me geen moment angstig, zenuwachtig of zelfs maar eenzaam gevoeld. Ik had het veel te druk met het bekijken van al het moois! Ik was al twee keer eerder in de lichtstad geweest, maar ik merkte dat ik alles veel intenser beleefde nu ik alleen was. Ik had me voorgenomen om me niet als een onverzadigbare Japanse toerist van de ene op de andere bezienswaardigheid te storten en vooral te genieten van de sfeer en grandeur van de stad, maar nadat ik op dag één de Eiffeltoren had bezocht wilde ik meer, meer, meer… En dat heb ik geweten. ’s Avonds hielden mijn vermoeide voeten me nog urenlang uit mijn slaap, doordat ze na het vele lopen bleven ‘zingen’. Ik zou zweren dat ik de Marseillaise erin herkende! Daarnaast lag ik wakker van de tics, doordat mijn hypersensitieve brein zoveel prikkels op één dag niet goed kan verwerken.

Blijf verwonderd
Het is op dit soort momenten dat ik me opeens weer realiseer dat ik Tourette heb, iets waar ik me meestal niet eens van bewust ben. Maar hoe vervelend die tics ook zijn, ik denk dat mijn Tourette er ook voor zorgt dat ik het maximale uit het leven weet te halen. Dat ik met mijn 44 lentes nog steeds nieuwe ervaringen opdoe, verborgen stukjes van mezelf ontdek en mijn grenzen blijf verleggen. En die eigenschap brengt me op de leukste plaatsen en zorgt ervoor dat ik me blijf verwonderen. Over mezelf, over de wereld en over de Fransen, die denken dat elke Nederlander in Amsterdam woont en wiet rookt. Oui Monsieur, tout à fait…

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van de Stichting Gilles de la Tourette