Je hebt van die dagen dat je niet kunt beslissen. Voor mij altijd een heikel punt, maar soms is het nog nèt wat extremer. Zo’n dag was het de dag na Hemelvaart. Mario was vrij, het was mooi weer, dus we wilden er op uit. Maar wat gingen we doen? Wandelen, shoppen, een terrasje pakken? En waar? Het werd Breda. Altijd gezellig en lekker dichtbij. Bovendien, wist mijn wederhelft te vertellen, werd dit weekend het Jazzfestival gehouden, dus extra gezelligheid. En extra drukte, dat dan weer wel… En toen begon het grote twijfelen. In mijn hoofd veranderde een idee voor een leuk dagje uit binnen no time in the worst case scenario. Want Hemelvaartweekend, dus druk. En jazzmuziek, dus lawaai. En overal prikkels, dus tics. En volle parkeergarages, en overvolle winkelstraten, en terrassen zonder ook maar één vrij plaatsje, en misschien ging het wel regenen, en ik had ook nog een blaar op mijn hiel, en smeltende poolkappen, en oorlog in Syrië, en kans op een buitenaardse invasie, en en en…

Ontdaan plofte ik neer op de bank. “Zullen we maar thuisblijven?” opperde ik. En toen hoorde ik zelf hoe stom dat klonk. Ik wilde graag een dagje weg, waarom zou ik dat laten verpesten door allerlei mogelijke rampscenario’s die compleet uit de lucht waren gegrepen? Ik riep mezelf tot de orde en ging op zoek naar mijn schoenen. En daar ontstond het volgende probleem. Want koos ik voor mijn mooie laarsjes die iets minder comfortabel waren of trok ik mijn sneakers aan, die lekker zaten maar er wat minder hip uitzagen? “We parkeren de auto bij het Mastbos en dan lopen we lekker een stukje, dan hebben we zeker een parkeerplek en krijgen we meteen wat lichaamsbeweging”, stelde Mario voor. “Maar als we naar het Jazzfestival gaan doe ik liever mijn laarsjes aan”, wierp ik tegen. En zo kwam het dat ik even later in de auto zat, op weg naar Breda, met mijn laarsjes aan en mijn sneakers in een tas. Mij zouden ze niet krijgen, ha!

Maar ‘ze’ kregen me wel… In al mijn doemscenario’s had ik er eentje over het hoofd gezien. Namelijk een duif met een incontinentieprobleem. Ik was nog maar amper neergestreken op een rieten stoeltje op de Ginnekenmarkt, toen… PETS! Een grote witte klodder op mijn broek, mijn tas en… mijn laarsjes landde. Getver. Waar waren mijn sneakers ook weer? Oh ja, in een tas in de auto, die twee kilometer verderop geparkeerd stond, aan de rand van het Mastbos. Samen met mijn jasje, dat ik had meegenomen uit voorzorg voor het geval het kouder zou worden. Handig! Ja, daar had ik goed over nagedacht…

We namen een drankje en kuierden vanaf de Ginnekenmarkt naar het centrum. Een wandeling van zo’n drie kilometer, op mijn met duivenpoep verfraaide laarsjes en met mijn sneakers in de auto. Tja…
Maar gezellig was het wel. We lunchten op een terras in het zonnetje met de klanken van een jazzorkest dat speelde in het naastgelegen café. We bezochten de Grand Theatre boekhandel, gevestigd in een prachtig oud pand waar we vroeger menig film hebben bezocht toen het nog een bioscoop was. En we scoorden twee korte broeken voor Mario. Zo wisten we het allemaal te combineren: een stadswandeling, shoppen, lunch op een terras èn een graantje meepikken van het Jazzfestival. En een klodder duivenpoep als kers op de taart.

Foto: Ramon Mangold/Pix4Profs – Breda Jazzfestival 2017, Torenstraat