Ik wist het zeker: de muren van onze woonkamer die we nog maar twee jaar geleden in de ‘modekleur’ taupe/grijs hadden geschilderd moesten een ander kleurtje krijgen en wel snel. Ik besloot dat ik dringend behoefte had aan wat vrolijkheid en dus wilde ik nog voor Pasen mijn saaie grijze wanden zonnig geel hebben. Tot ongenoegen van manlief, want die keek niet bepaald uit naar een weekend vol schilderwerkzaamheden. Toch koos hij eieren voor zijn geld, want elke man weet natuurlijk dat er weinig dingen erger zijn dan een zeurende vrouw. Zelfs een weekend lang zwoegen met kwasten en verfrollers is beter te doen, moet hij hebben gedacht. En dus ging hij aan de slag. In mijn vlaag van geelzucht liet ik in hetzelfde weekend ook meteen mijn haar blonderen, want met de lente in aantocht staat dat zo lekker zomers. Helemaal blij werd ik van al die lichte kleuren in het vooruitzicht.

Het voelde alsof ik in een levensgrote post-it block woonde

En dus werd alles geel. Heel geel. De kleur van de muurverf, die in de winkel liefkozend ‘mild honey’ werd genoemd, ontpopte zich op onze wanden tot de knalgele horrorvariant ‘WILD honey’ en mijn blonde haar leek na een aantal wasbeurten steeds meer de kleur van de muren aan te nemen. Ik begon zelfs geel te dromen en het voelde alsof ik in een levensgrote post-it block woonde. Sterker nog, mijn post-it blockje zag opeens erg bleekjes toen ik het tegen onze vers geschilderde muren aanhield. Ik draaide een beetje door… Overal waar ik keek was geel en ik vroeg me af: is het nu echt zo erg of wordt het versterkt door mijn Tourette?

Wie zal het zeggen, ik heb geen idee. Wat ik wel weet, is dat ik niet altijd even blij ben met mijn impulsieve aard en ik slapeloze nachten heb van zowel mijn nieuwe haarkleur als onze kanariegele woning. Probeerde ik de kleur van de wanden eerst nog af te zwakken met de juiste accessoires en hield ik mezelf voor dat het een kwestie van wennen was, inmiddels heb ik het opgegeven. Ik ga deze kleur echt niet mooi vinden en dus gaat er binnenkort een nieuw laagje verf overheen in een lieflijk zachtgeel kleurtje, met de nadruk op zacht. Mijn man is momenteel een beetje minder blij met mij en maakt sarcastische grapjes dat onze woonkamer steeds een beetje kleiner wordt met al die verflagen, maar dat heb ik er graag voor over. De kapper daarentegen is een stuk blijer met me nu ik alweer een nieuwe kleurafspraak heb gemaakt. En ik? Ik probeer deze periode van geelzucht maar weer snel te vergeten en dankbaar te zijn voor mijn onnozele luxeprobleempjes.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van de Stichting Gilles de la Tourette