Hij was het engste mannetje van de middelbare school. De gevreesde wiskundeleraar waarvan iedereen wist dat je hem maar beter niet boos kon maken. Iemand waar je beter met een grote boog omheen kon lopen. Iedereen die naar dezelfde scholengemeenschap ging als ik, kent hem: Meneer van S. De man had een vergaande passie voor zijn vak: wiskunde was volgens hem de kracht die de wereld draaiende houdt, niets minder dan dat. Je moest wel gek zijn als je niets met wiskunde had…

Ik had niets met wiskunde. Sterker nog, ik begreep niks van wiskunde, ik haatte wiskunde en ik was dan ook blij toen ik in het examenjaar mijn eigen vakkenpakket kon kiezen, waar wiskunde absoluut geen deel van uitmaakte. Wonder boven wonder had ik het geluk om in de voorgaande jaren mijn verplichte wiskundelessen te krijgen van de minder gevreesde collega’s van Van S. Natuurlijk kende ik wel de verhalen. Eén keer trof ik hem als surveillant in de proefwerkweek en toen hij de stoerste jongen van de klas zonder pardon vastzette tussen de muur en zijn lessenaar omdat de relaxte hiphopper niet rechtop wilde gaan zitten, was het me duidelijk: met Van S. moest je niet sollen.

Ik had gedacht mijn middelbare schooltijd mooi te zijn doorgekomen zonder aanvaringen met deze merkwaardige docent, totdat hij me tijdens de eindexamenweek in de gang staande hield. Met zijn indringende ogen leek hij dwars door me heen te kijken. Het zweet brak me uit, wat wilde deze man van mij?
“Was jij dat, die die tien had voor het examen Nederlands?”
“Euh, jawel meneer.”
“Dat heb je goed gedaan.”
“Dank u wel meneer.”
Opgelucht haalde ik adem. Ik wilde verder lopen, maar zijn verzengende blik hield me aan de grond genageld. Hij richtte zijn hand op en ik voelde zijn priemende vingertje branden op mijn borst.
“Waarom heb jij geen wiskunde gekozen?”