Ik droomde dat ik een rolletje had in GTST. Geen idee hoe ik eraan kwam, maar dat kon ik toch maar mooi van mijn bucketlist afstrepen. En dat terwijl het er nooit had op gestaan, want ik kijk niet eens naar GTST. De laatste keer dat ik een aflevering zag, vochten Arnie en Peter nog om Linda, droeg Mirjam kabouters in haar kapsel en fietste ik nog met zijwieltjes. Nou, zo ongeveer dan.

Ik besloot: ik ga Joop van den Ende himself bellen om te vertellen dat het geen stijl is.

Maar nu was ik de nieuwe ster in de serie. Ik was blij, ik was trots, maar vlak voordat de eindtitels in beeld kwamen, zag ik mezelf tot mijn grote schrik hevig ticcend in beeld. Waarschijnlijk gefilmd op een onbewaakt moment waarin de tics de overhand namen, want ja hallo, ik in GTST en zo, da’s toch fucking spannend dus best wel een tic-trigger. In mijn droom werd niet verklaard of dit door een fout in de uitzending kwam of dat er gewoon een kutregisseur aan het werk was geweest, want hey, zo gaat dat in dromen.

Ik was boos. Zelfs in mijn droom. En ik besloot: ik ga Joop van den Ende himself bellen om te vertellen dat het geen stijl is. Maar vreemd genoeg kwam ik in mijn droomtoestand tot een heldere oplossing. Als ik dan tóch ticcend in beeld was geweest en ik tóch Joop aan de lijn had, zou ik het op een akkoordje gooien. Ik zou een vaste rol in de serie krijgen en mijn personage zou, net als de real life ik, het syndroom van Gilles de la Tourette hebben. Een win-win situatie: zo werd het syndroom op een positieve manier onder de aandacht gebracht en waren die rottige tics meteen verklaard; ik was gewoon een hele goede actrice die op een overtuigende manier iemand met Tourette neerzette.

Het is raar dat je in een droom allerlei emoties kunt ervaren. Ik ging van blij naar boos en ik ervoer zelfs schaamte. Dezelfde schaamte die ik altijd heb gevoeld waar het mijn tics betreft. En toen drong het haarscherp tot me door: ik ben hypocriet. Ik heb mijn Tourette geaccepteerd, maar mijn tics niet. Ik heb er een persoonlijke missie van gemaakt de wereld te onderwijzen over het syndroom, maar mijn tics mag niemand zien. Ik tic als ik alleen ben, het liefst in een donkere, geluiddichte kamer. En dat terwijl die tics nou juist een belangrijk aspect van de aandoening vormen. Is dat omdat ik mijn Tourette deel met zo’n vijftienduizend andere Nederlanders, maar mijn tics iets persoonlijks zijn? Iets wat alleen van mij is?

Ik heb me het inhouden en uitstellen van tics zo eigen gemaakt dat het meestal vanzelf gaat. En dat is prima, want voor mij werkt het en op die manier kan ik zo normaal mogelijk functioneren. Maar waarom die schaamte als het op een bepaald moment even niet meer lukt? Heeft mijn onderbewuste me met deze bizarre droom iets willen vertellen? Dat ik de schaamte los mag laten en mezelf met al mijn tekortkomingen mag omarmen? Dat ik moet stoppen met vechten tegen mezelf? Of heeft mijn onderbewustzijn een apart gevoel voor humor en wil het me aantonen dat ik verborgen acteerambities heb? Ik hou het op het eerste, wie weet komt de rest dan vanzelf.