Toen ik twaalf was ging ik van de kleine vertrouwde school in het dorp waar ik woonde, naar een grote middelbare school in een andere plaats, zo’n tien kilometer verderop. Elke schooldag ging ik bepakt met een zware boekentas op mijn fiets op weg naar een nieuwe, onbekende wereld. Dat vond ik zo spannend, dat ik last kreeg van vreemde kriebels, waardoor ik voortdurend rare bewegingen en geluidjes maakte. Jaren later zou ik leren dat dit tics waren en nog vele jaren later zou ik ontdekken dat deze tics een symptoom waren van een neuropsychiatrische aandoening, het syndroom van Gilles de la Tourette genaamd. Maar op dat moment wist ik niets. Alleen dat ik anders was, het leven maar verwarrend vond en dat ik een grote nieuwsgierigheid naar nieuwe dingen bezat.

“Jij kunt dat niet, blijf waar je bent!”

Tegelijkertijd was ik bang. Bang voor het nieuwe, bang om anders te zijn en bang om niet mee te kunnen in die grote boze wereld. Een onmogelijke combinatie dus, want hoe kun je nieuwe dingen uitproberen en je grenzen verkennen als alles je angst aanjaagt? Precies dat is volgens mij waar veel mensen met Tourette mee worstelen. Enerzijds zit er een enorme onrust in ons, die gevoed moet worden met nieuwe ervaringen. Voor ons overactieve brein is verveling funest. Dan gaan we malen, piekeren en ons ongelukkig voelen. Maar aan de andere kant woont het duistere monster, dat zijn klauwen uitslaat op het moment dat we maar even uit onze comfortzone willen stappen.
“Jij kunt dat niet, blijf waar je bent!” roept het monster. “Mensen zullen je uitlachen!” Of: “Stel dat het misgaat, wat doe je dan?” Inmiddels weet ik dat de beste manier om met het monster om te gaan is hem te negeren. Gewoon door de angst heen op je doel af gaan. Natuurlijk is dit makkelijk gezegd en lukt het heus niet altijd, maar ik word er steeds beter in. Op zo’n moment komen de tics vaak om de hoek kijken. Ik laat ze toe, voor mij hebben ze op dat moment een functie: ik doe iets wat ik spannend vind en met de tics kan ik wat van die spanning ventileren.

Maar niets in het leven is simpel en Tourette al helemaal niet. Dus kunnen die tics er soms ook opeens zijn als ik rustig op de bank zit. En kan het monster zomaar boos worden op momenten dat er niks aan de hand is. Of kan het zich juist opvallend rustig houden in een spannende situatie en kunnen de tics uitblijven. Tourette is namelijk niet te voorspellen. Het is een metgezel en een hindernis. Een vriend en een vijand. Het maakt dat ik alles wil en liefst alles tegelijk, maar ook dat ik soms van pure wanhoop helemaal niets meer wil. Het is altijd teveel en nooit genoeg. Maar het hoort bij mij. En ik leer het steeds beter te accepteren, want ik ben nou eenmaal de persoon die ik ben en dat is oké.