Gewekt door gestommel en het kraken van het bed draait hij zich om. Haar kuchjes en klikjes hoort hij haast niet meer, het klinkt voor hem even vertrouwd als het tikken van de regen tegen het raam. Met één oog kijkt hij naar de verlichte cijfers op zijn nachtkastje: kwart voor vijf. Het is weer zo’n nacht. Liefdevol legt hij zijn arm op haar schouder.
“Nog steeds wakker liefke?” Ze bromt wat terug, hij is te slaperig om het echt te horen. Dan voelt hij twee ijsklompen tegen zijn benen. Hij huivert als het koude gevoel door zijn lichaam trekt. Maar ook na deze onderbreking valt hij vrij snel weer in slaap.

Twee uur later wordt hij opnieuw gewekt. Dit keer door het geluid van de alarmklok. Geeuwend drukt hij de wekker af en stapt uit bed. Hij kijkt naar haar, hoe ze daar ligt te slapen, half op zijn kant van het bed gerold. Haar lichaam ontspannen, haar voeten eindelijk warm, voor even verlost van de spoken in haar hoofd. Zachtjes drukt hij een kus op haar voorhoofd.
“Slaap maar lekker door schat, tot vanavond.” Hij weet dat ze niet zal reageren, niet op dit soort ochtenden; hij kent haar als geen ander.

Hij sluit de slaapkamerdeur en gaat zich voorbereiden op de werkdag. Zij slaapt.