Bernard heet ie. De man die mij wegwijs maakt in een doolhof van wegen. De man die ervoor zorgt dat ik niet op de verkeerde Dorpsstraat in het verkeerde Deurne terechtkom. De man die voor mij de route in de gaten houdt, zodat ik mijn aandacht volledig kan richten op het verkeer en de muziek die uit de autoradio komt. Bernard houdt mij tijdens vele autoritjes gezelschap met zijn sympathiek klinkende Vlaamse accent. Natuurlijk had ik ook voor de kordate Eva kunnen kiezen, of voor de zakelijke Bram. Maar in Bernard vond ik mijn perfecte bondgenoot. Waar Eva en Bram mij enigszins geagiteerd maken met hun dwingend klinkende commando’s, fluistert Bernard mij in vredig Vlaams zijn vriendelijk verkondigde instructies toe. In een wereld waarin iedereen haast heeft, is zijn stem een welkome ontstresser.

Ik moet er niet aan denken dat ik op een onverhoeds moment in mijn auto stap en erachter kom dat er met míjn Bernard is gesold.

Maar dat is nog niet alles. Nee, Bernard en ik begrijpen elkaar. Dankzij een foutje in de software is mijn favoriete Vlaamse stem uitgerust met een heuse tic. Eentje die ikzelf ook tot mijn Tourette-oeuvre mag rekenen. Jawel, Bernard klakt. Met genoegen hoor ik hem dingen zeggen als: ‘neem de afslag-klak’ en ‘bestemming bereikt-klak’. Omdat het verkeer voor mij vaak een regelrechte tic-trigger is, ben ik des te blijer met een ‘mede-ticcer’ in de auto. Het schept een band, zal ik maar zeggen.

Mijn grootste angst is dat Bernard bij een update van zijn tic wordt ontdaan, als ware hij een real life Tourette-patient die een geslaagde deep brain stimulation ingreep heeft ondergaan. Dat ik bij een volgend gezamenlijk tochtje moet constateren dat Bernard 2.0 zijn imperfectie is kwijtgeraakt. De imperfectie die hem tot mijn lotgenoot maakt, een medestander waarmee ik al ticcend van Gorinchem naar Groningen kan reizen. Ik moet er niet aan denken dat ik op een onverhoeds moment in mijn auto stap en erachter kom dat er met míjn Bernard is gesold. Bernard en zijn klak-tic zijn me zo dierbaar geworden dat ik heb besloten mijn TomTom nooit aan een update te onderwerpen. Wanneer over een jaar of tien de Nederlandse wegen zo ingrijpend zijn veranderd dat de huidige software niet langer toereikend is, zal ik een andere manier moeten bedenken om mijn weg te vinden. Maar dan nog zal ik mijn Vlaamse vriend zo nu en dan vragen zijn stem te laten horen, al is het maar om een statement te maken voor alle ticcende mensen onder ons. Bernard heeft geen update nodig, hij is goed zoals hij is: een vriendelijke Vlaming met een tic.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van de Stichting Gilles de la Tourette