Een witte bladzij op mijn kladblok, een leeg vel papier op mijn bureau, een leeg scherm op mijn tekstverwerker. Ik wil schrijven, ik móet schrijven, maar de inspiratie komt niet. Met afgrijzen constateer ik dat mijn laatste blogpost dateert van bijna acht weken geleden. Dus dit is wat bedoeld wordt met een writers block. Betekent dat dan ook dat ik mezelf een ‘writer’ mag noemen? Dat is dan tenminste iets, maar niemand zit natuurlijk te wachten op een verhaal van een inspiratieloze schrijver. Of over een blog over writers block…

Ergens in de nabije toekomst zullen die spannende intriges, verrassende karakters en tot de verbeelding sprekende dialogen zich aan mij openbaren.

Heb ik dan helemaal niks zinnigs gedaan? Jawel hoor, genoeg. Zo schreef ik twee artikelen voor Tourette Magazine, woonde ik een aantal leuke schrijfworkshops bij, postte ik hier en daar wat korte verhaaltjes op schrijfgroepen en gingen er stiekem weer heel wat uurtjes zitten in mijn langlopende project: een young adult roman, die naar verwachting omstreeks 2038 af zal zijn. En dat is nou juist waar het fout gaat: ik wil teveel. Keuzes maken is nooit mijn sterkste punt geweest en door het overweldigende aanbod van schrijverswebsites, blogs en andere schrijfaangelegenheden zie ik soms door de woorden de letters niet meer.

Mijn inspiratie terugvinden heeft de hoogste prioriteit. Zoeken naar zinnige woorden en woordelijke zinnen en – als het even kan – er nog lol aan beleven ook. Want dan komen de leukste ideeën vaak vanzelf. Iedereen weet dat geforceerd te werk gaan vaak averechts werkt. Dus ik trek een lekker flesje open, nestel me met een fijn boek in het zonnetje en zeg tegen mezelf dat het wel goed komt. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen. Maar ergens in de nabije toekomst zullen die spannende intriges, verrassende karakters en tot de verbeelding sprekende dialogen zich aan mij openbaren. Tot die tijd zeg ik: cheers!