Mijn strandbed is strategisch gesitueerd in de schaduw van een pijnboom, mijn piña colada staat op een tafeltje binnen handbereik en de zon staat hoog aan de strakblauwe hemel. Ik bevind me op het paradijselijke ‘serenity beach’, een heerlijk rustig strandje omgeven door een subtropisch bos. Ik droom even weg, maar na een tijdje begint het te kriebelen en krijg ik zin om wat te gaan doen. Als ik om me heen kijk, valt mijn oog op een tafeltje met stiften en kleurplaten. Even ben ik in verwarring gebracht; dit gedeelte van de baai is toch gereserveerd voor volwassenen? Maar dan begrijp ik het, dit past geheel in het kader van onthaasten: kleuren als bezigheidstherapie.

‘Art of silence’ luidt het bijschrift op het tafeltje. Na een moment van aarzeling denk ik: waarom ook niet? Ik kies een mooie kleurplaat uit en ga aan de slag. Ik verlies mezelf helemaal in het inkleuren van de afbeelding en ik voel me weer net zo onbezorgd als toen ik in mijn kindertijd het plastic tafelkleed vol kliederde. In deze betoverende omgeving is het natuurlijk makkelijk relaxen, maar ik heb het vermoeden dat kleuren me thuis ook rust zal geven. Daarom neem ik me voor om deze vorm van ontspanning thuis voort te zetten.

Een kleurboek voor volwassenen zou standaard met een leesbrilletje moeten worden uitgerust.

Met succes. Ik verdiep me in de mogelijkheden en er gaat een wereld voor me open. Kleuren is helemaal hip, de keuze in kleurboeken is enorm veelzijdig en er blijken hele communities schuil te gaan achter het fenomeen ‘kleuren voor volwassenen.’ Met twee mooie kleurboeken en een bescheiden voorraadje stiften ga ik los. Al snel merk ik dat echt netjes kleuren nog niet zo makkelijk is, zeker niet wanneer je spieren zo nu en dan besluiten om eens even fijn erop los te gaan ticcen. Bovendien ga ik zo nu en dan scheel kijken van de fijne lijntjes in de gedetailleerde tekeningen. Een kleurboek voor volwassenen zou standaard met een leesbrilletje moeten worden uitgerust. Ach, ik blijf (ook tijdens het kleuren) niet altijd binnen de lijntjes, laat staan dat ik me druk maak om zaken als schaduwtechniek of vloeiend kleurverloop.

Maar het is dan ook niet het eindresultaat waar het mij om te doen is. Kleuren blijkt een perfecte manier om mijn hoofd leeg te maken. Wanneer ik me op mijn kleurwerkje concentreer, voel ik de spanning van me afglijden. En daarmee heeft deze manier van creatief bezig zijn vanzelf een gunstig effect op mijn tics. Sterker nog, wanneer ik een tic-bui voel opkomen, helpt er niets zo goed als lekker even kleuren. Ik kleur mijn hoofd leeg en mijn lijf ontspannen en dat voelt heerlijk. Dat mijn vingers verraden dat ik me weer tot mijn kinderlijke hobby heb laten verleiden, is slechts een klein offer voor mijn hervonden gemoedsrust.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van de Stichting Gilles de la Tourette