Wat hebben David Beckham, Dan Aykroyd, Adam Curry en de schrijfster van dit blog met elkaar gemeen? Het antwoord op die vraag is misschien niet zo voor de hand liggend: een verstoorde werking van de neurotransmitters in onze hersenen. Hoe het precies zit, daar zijn de wetenschappers nog niet uit, maar het lijkt erop dat we teveel dopamine aanmaken of te heftig reageren op dopamine. En dat zorgt voor prikkelgevoeligheid, wat zich uit in tics en dwang. Oftewel: het syndroom van Gilles de la Tourette.

Mensen met het Tourette syndroom lijken een filter te missen, waardoor de onbelangrijke signalen even sterk binnenkomen als de belangrijke. Ik merk dit bijvoorbeeld als ik naar een film kijk. Ik wil de conversatie tussen Blake Lively en Michiel Huisman woord voor woord volgen, maar ik vind het net zo belangrijk om te zien welke kleur Blake’s oorbellen hebben, wat voor bloemen er in haar huis staan en wat voor grepen er op haar keukenkastjes zitten. En dan wil ik ook nog alle ondertitels lezen, of dat nou nodig is of niet. Het moet gewoon, ik kan het niet uitschakelen. Ook in de auto raak ik regelmatig overprikkeld. Uiteraard moet ik het verkeer in de gaten houden, maar ik wil ook alle reclameborden lezen en in gedachten speel ik met de letters van nummerplaten.

Niet zo raar dus dat gewone taken me soms helemaal uitputten. En dan is er nog de slapeloosheid, veroorzaakt door de eeuwige gedachtentrein die door mijn hoofd ratelt. Ik reis altijd mee naar het eindstation, eerder uitstappen is niet mogelijk.

Mijn tics kan ik tijdelijk onderdrukken, maar Tourette is altijd bij me. Als een trouwe metgezel die me overal en altijd bijstaat. In de file, onder de douche en zelfs op het toilet, geen moment gaat voorbij zonder mijn vriend Tourette. Hij zorgt ervoor dat ik geen boek uit kan lezen zonder passages over te doen, dat ik geen trap kan oplopen zonder de treden te tellen en dat ik geen bloesje kan strijken zonder chagrijnig te worden (maar daar hoef je wellicht geen Tourette voor te hebben).

Maar… als je dat eenmaal hebt geaccepteerd, valt er eigenlijk best mee te leven. Toch? David, Dan en Adam? Ja, er zijn genoeg dingen die door onze beperking wat meer tijd kosten of meer geduld vergen. Maar wat als we nu eens kijken naar wat we allemaal wèl kunnen? Zoals multitasken, creatief denken en details zien in het grote geheel. Daarnaast zijn mensen met Tourette vaak muzikaal, artistiek, spontaan en bezitten ze de nodige humor en zelfspot. We hebben geleerd om door te zetten en ons door de extra hindernissen niet uit het veld te laten slaan. En dan noemen ze òns beperkt?