Een dag later brengt de bus ons reisgezelschap naar de volgende plaats. Ik ben als de dood dat ik om de vijf minuten een sanitaire stop nodig zal hebben. Of erger, dat die stop te laat komt. Met grote vrees neem ik plaats voorin de bus, zodat ik snel eruit kan als dat nodig is en intussen doemen de rampscenario’s op in mijn hoofd. Ik bereid me voor op het ergste en ik zie de afkeurende blikken van mijn medereizigers al voor me, wanneer ik me inbeeld dat een donkere vlek in mijn broek de penibele toestand van mijn darmen verraadt.

Gelukkig blijven dit soort voorvallen uit en kan ik een aantal dagen later weer gaan genieten van al het moois dat Costa Rica te bieden heeft. Op een terras in Rincón de la Vieja zit ik met de groep uit te rusten van een paardrijtocht, als we worden opgeschrikt door luide kreten die van boven ons komen. “Kijk, daar gaan ze weer, het is één van de leukste dingen die ik ooit heb gedaan”, stelt reisgenoot nummer één vast. “Ja, ik zou het best nog een keer willen doen”, antwoordt reisgenoot nummer twee. Even blijft het stil en ik voel vier ogen op mij gericht. Breed lachend kijken mijn reismaatjes me aan. “Wat denk je ervan Marion? In de herkansing? Dan gaan wij met je mee”. Ontroerd door dit lieve gebaar stem ik in en zo komt het dat ik een paar uurtjes later in een driepuntstuigje word gehesen voor canopy-tour twee punt nul. De tocht voert over een veelzijdig landschap van modderpoelen, een actieve vulkaan en de spectaculaire diepe kloof van de Rio Blanco. Ik geniet van de eerste zip line tot aan de laatste afdaling, stijf van de adrenaline en met kriebels in mijn buik.