Je kunt het zien aan de natte handafdrukken op mijn kleding. Dat ik net een tikkeltje anders ben. Mijn afkeer voor de handdroger gaat ver. Zo ver zelfs, dat ik nog liever mijn handen afdroog aan mijn nieuwe Chanel jurkje – als ik dat zou hebben.

Vroeger bestond mijn probleem niet. Toen hingen er gewoon nog handdoekjes in openbare toiletten. Totdat iemand bedacht dat dat onhygiënisch was (toegegeven, een beetje smerig was het wel) en de wegwerptissues werden geïntroduceerd. Maar dit bleek slecht voor het milieu en dus moest er iets nieuws komen. Dat werd de automatische handdroger. Een soort uit de kluiten gewassen föhn die je handen met een heteluchtstroom droog blaast. Bij de eerste modellen kon het even duren voordat je handen droog waren en al snel voldeden deze dus niet meer aan de strenge eisen van de 21e eeuw, waarin verspilling van tijd doodzonde nummer één is. In de loop der jaren maakte de handdroger een ware revolutie door en verschenen er indrukwekkende apparaten die steeds meer blaaskracht en dus ook meer decibellen gingen produceren.

Dreigende donderwolken pakten zich samen boven mijn bloemenweide en mijn konijntjes veranderden in bloeddorstige monsters die regelrecht uit een horrorfilm leken gestapt.

En toen was daar de Dyson Airblade, de machtige opperkoning in het rijk der handdrogers. Ik zal mijn eerste kennismaking met deze kabaalmaker nooit vergeten. Nietsvermoedend stak ik na het toiletbezoek tijdens een avondje uit mijn handen in de opening van deze krachtpatser, die onmiddellijk een allesvernietigend lawaai begon te produceren. Geschrokken trok ik mijn handen terug en keek om me heen. Om gade te slaan hoe andere vrouwen zonder een spier te vertrekken hun gemanicuurde handen geduldig lieten droogblazen door de brullende druktemaker. Ik deed nog een poging. Ik ademde diep in, dacht aan een bloemenweide met huppelende konijntjes en gaf me voorzichtig over. Maar op het moment dat het apparaat zijn werk begon te doen pakten dreigende donderwolken zich samen boven mijn bloemenweide en veranderden mijn konijntjes in bloeddorstige monsters die regelrecht uit een horrorfilm leken gestapt. Mijn trommelvliezen stonden op springen en het liefst wilde ik gillen en vluchten. Of vechten. Met de duivelse Dyson die met één handdroogsessie mijn hartslag naar 180 en mijn cortisolniveau tot ongekende hoogte had doen stijgen. Verslagen droop ik af, om mijn gevoelige oren nooit meer aan zo’n schreeuwlelijk bloot te stellen.

In mijn beleving is de rest van de bevolking van staal of gewoon doof, maar het ligt natuurlijk aan mij. En aan mijn overgevoeligheid voor harde geluiden, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn trouwe metgezel Tourette. Ik neem de natte handafdrukken op mijn kleren voor lief, alles beter dan het tenenkrommende geluid van de handdroger. Dit geldt overigens ook voor bladblazers (sorry buurman), krijsende baby’s (sorry mama’s) en te harde rockmuziek (sorry AC/DC). Al deze geluiden dringen zo intens bij me binnen dat mijn lichaam reageert met tics en paniek. Ik ga dit soort dingen dan ook zoveel mogelijk uit de weg. Maar soms heb ik gewoon zin in drukte en dan zou je me zomaar tegen kunnen komen bij een popconcert. Je herkent me aan de natte handafdrukken op mijn Doe Maar-shirt.