Voordat we San Diego verlaten willen we een kijkje nemen bij ‘Point Loma’, een uitzichtpunt wat over heel de stad en de haven uitkijkt. De weg erheen is echter gesloten, waarschijnlijk doordat er in de haven een dikke mist hangt die het zicht ontneemt. We hebben van San Diego dus helaas niet echt veel kunnen zien, maar de volgende bestemming wacht.

Na een erg mooie route binnendoor, een koffiestop in een typisch Amerikaans eettentje en een lekkere lunch bij het gezellige ‘Mimi’s Cafe’ arriveren we na een rit van zo’n zes uur in Palm Springs, waar de temperatuur tot 43 graden is opgelopen! Een ongelooflijk verschil met de 18 graden waarmee we vanochtend San Diego verlieten.

Palm Springs is adembenemend mooi, als een oase in de woestijn met ontelbaar veel palmbomen, zoals de naam al doet vermoeden. Het valt me op dat hier veel autozaken gevestigd zijn, veelal de luxere en duurdere merken. Verder kun je zien dat het een vrij nieuwe stad is; de gebouwen hebben allemaal dezelfde stijl en alles straalt luxe uit. Ik begrijp waarom veel gepensioneerde sterren hier een huis hebben.

Nadat we ons in ons hotel even hebben opgefrist rijden we naar de voet van een berg, waar we op de Aerial Tramway stappen; een kabelbaan die ons dwars door verschillende woestijnzones tot op zo’n 2600 meter hoogte brengt, vanwaar we een schitterend uitzicht hebben over Palm Springs en de Coachella Vallei. Er gaan zo’n 80 personen in een tram en bij het instappen staat een aantal mensen te dringen en ruzie te maken om een plekje bij het open raampje te bemachtigen. Als we omhoog gaan begint echter de vloer te draaien, waardoor iedereen zicht op alle kanten heeft en iedereen op zijn beurt een plekje bij het open raam krijgt. Ik moet gniffelen om de ironie.

Als de tram dan ook nog begint te schommelen elke keer als hij een van de vijf masten passeert, is de hectiek compleet. Een luid gegil en gelach barst los. Een vrouw naast me klampt zich angstvallig vast aan de reling, wat vrijwel nutteloos is omdat deze met de vloer meedraait. ‘I can’t believe you are making pictures!’ zegt ze met een angstige blik in haar ogen. Ik denk bij mezelf: als de kabel breekt maakt het weinig verschil of je de reling of een fotocamera vasthoudt, maar ik wil haar niet nog banger maken, dus ik lach en houd m’n mond. De thrill ride omhoog duurt zo’n 10 minuten. Boven, waar we ons opeens in een dennenwoud bevinden, is het een aardig stukje koeler en dat is een aangename verrassing.

Het wordt ons duidelijk dat dit een reis van tegenstellingen is.

Als we weer beneden zijn rijden we naar Desert Hills Outlet Center om te shoppen. Na een verfrissende douche in het hotel dineren we op z’n Italiaans bij Pasta Al Dente. Dit keer niet onder de heater, maar onder een ingenieus systeem wat een fijne waternevel verspreidt ter verkoeling. Het wordt ons duidelijk dat dit een reis van tegenstellingen is.

De volgende dag verlaten we Palm Springs om via Joshua Tree National Park naar onze eerste stop in Arizona te rijden. Bij de ingang van het park kopen we een pas die ons onbeperkt toegang tot alle nationale parken verschaft. Vanwege de hitte rijden we in een vrij hoog tempo door het mooie park met bergen, een cactustuin en natuurlijk de bijzondere bomen waar het park haar naam aan dankt.

We lunchen onderweg bij MacDonalds, waarna we de lange rit met het dak erop en de airco aan vervolgen, omdat dat een stuk koeler is. Als we eindelijk in Scottsdale arriveren kunnen we ons volgende hotel niet zo gemakkelijk vinden. We duiken bij Starbucks binnen om de weg te vragen en drinken meteen een dolce latte. Even later hebben we ons volgende overnachtingsadresje gevonden en checken we in bij het hotel waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Ook hier is het rond de 43 graden, dus we nemen een duik in het zwembad om even af te koelen. Het water is zelfs om 8 uur ’s avonds nog warm, ik zwem 120 baantjes in de hoop alle fastfood-calorieën enigszins te verbranden. Mario maakt zich niet druk en zwemt er 3. 😉

Niet alleen het water in het zwembad is warm, uit de douche in onze kamer komt alleen maar heet water. Bij een temperatuur van boven de 40 graden is dit geen pretje, dus de enige manier om ons te kunnen wassen is om het bad vol te laten lopen en het water af te laten koelen. Het duurt zo lang voordat het water op temperatuur is, dat we niet meer gaan dineren. We eten wat koekjes die we een paar dagen eerder in de supermarkt gekocht hebben en duiken (oververhit) ons bed in.