Het zwarte donker van de nacht
Legt diepe wonden bloot
Verscholen in mijn ziel
Waar melancholie woont
Waar pijn en angst elkaar ontmoeten
En strijden om de macht
Daar verliest verstand van het gevoel
In de donkerste tinten zwart
Daar kan zwakte zegevieren
En mag kwetsbaarheid bestaan
Daar vind ik een stukje zelf
Wat ik nooit eerder liet begaan
Steeds door angst bedwongen
Nu ontsluierd met veel elan
Met de kracht van het zwartste donker
Zoals alleen de nacht dat kan