Ook de manier waarop ik hier ben gekomen is avontuurlijk te noemen. Wandelend over het strand van het Turkse plaatsje Olüdeniz wat bekend staat om z’n prachtige lagune, word ik aangesproken door een medewerker van een bedrijfje wat activiteiten voor toeristen verzorgt. Of ik al dit moois niet vanuit de lucht wil aanschouwen, want dan is het toch op z’n mooist. Dat lijkt me wel wat en ik wijs naar een bootje dat over de golven scherend een parasailer achter zich meetrekt. ‘That? No miss, parasailing is for babies, if you really want to see something, you go paragliding’ is zijn reactie. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en zo komt het dat ik een half uurtje later in een jeep zit die mij, samen met enkele andere avonturiers, naar de bergtop vervoert.

De tocht naar boven over smalle bochtige zandpaden is een avontuur op zich. Last van hoogtevrees heb ik niet, anders was ik hieraan niet begonnen, maar zo nu en dan knijp ik ‘m toch wel even als ik het diepe ravijn in kijk. Net wanneer ik denk dat het niet enger kan worden, komt er een tegenligger en geeft onze chauffeur het aftandse voertuigje de ruimte door nog dichter naast de afgrond te gaan rijden. De rit neemt ruim een uur in beslag en ik ben blij als ik, redelijk door elkaar geschud dankzij de onverharde weggetjes, uit kan stappen. Ik kijk uit over de omringende bergtoppen en wacht af wat er gaat gebeuren. De paraglide instructeurs zijn druk in de weer met hun uitrusting, de parachutes worden uitgevouwen. Als alles is uitgepakt worden er paren gevormd. Ik vraag me af wie van de heren mijn instructeur wordt wanneer de goedlachse Ufuk naar me toegelopen komt en zich voorstelt. ‘Are you excited?’ vraagt hij opgewekt. ‘I sure am’ knik ik en ik voel nu toch wel een gezonde spanning opborrelen. Ufuk geeft me nog wat instructies, waarvan ik alleen de laatste onthoud: ‘just relax and enjoy’.

Terwijl ik in het tuigje word gehesen en alles goed wordt vastgemaakt zie ik de paragliders één voor één de bergtop afrennen. De vrolijk gekleurde parachutes zorgen voor een wonderlijk zicht. En dan is het mijn beurt. ‘Okay, let’s do this, here we go!’ roept Ufuk achter me vandaan. ‘Just run and enjoy!’ klinkt het en ik volg zijn instructie op. Daarna zweef ik door de lucht. God, wat is dit prachtig. Dit is een ervaring die met niets te vergelijken is. Geraakt door de prachtige natuur glijdt alle spanning van me af en voel ik een heerlijke rust over me heen dalen. Met de zon op mijn gezicht en de wind door mijn haren kijk ik uit over het paradijs. Dit is hoe het leven moet zijn.